Lindi në Elbasan në vitin 1912 në një familje të thjeshtë qytetare. Shkollën fillore e kreu në atë siç i thonin atëhere të Tebojës (pas çlirimit u quajt Naim Frashëri). Në vitin shkollor 1925-26 mbaron shkollën plotore (shkollë që duhet të kryeje 6 klasë)

Në vitin 1928 futet për të vazhduar shkollën Normale të cilën e mbaron në vitin 1932. Kuptohet që pas kësaj e priste detyra fisnike e mësuesisë. Kështu për herë të parë këtë detyrë si shumë normalistë të tjerë e fillon larg vendlindjes së tij, Elbasanit.

Niset në nji rrugë të vështirë dhe me plaçka në fshatin Trebisht të Dibrës. Pritet me shumë dashuri në këtë fshat ku shërbeu ca kohë, sepse e transferojnë në vitin 1934 në Kastriot të Peshkopisë, ku caktohet si kryemësues.

Studiuesi Arben Llalla shkruan: se nga 95 mësues që kishin mbaruar Normalen e Elbasanit dhe jepnin mësim në pref. e Dibrës, 34 prej tyre ishin elbasanas. Midis tyre përmend edhe Qamil Skuqin. Ai ishte ndër mësuesit e parë për hapjen e shkollës shqipe “Moisi Golemi” në Kërçovë në vitin 1941, ku drejtor ishte nji elbasanas tjetër, Behexhet Hoxholli. Po në këtë fshat ai do të drejtonte edhe kursin veror për Gjuhën Shqipe.

Në nji artikull “Mësuesit e harruar”, E. Zylbeari i quan heronj mësuesit e ardhur nga Normalja ; kush mund t’i harrojë mësuesit e ardhur nga normalja e Elbasanit…..ku midis tyre është dhe mësues Qamili. Po edhe këtu pasi sistemon dhe organizon punën mësimore, në vitin 1937 transferohet në Zerqan të Bulqizës po me të njënjtin funksion.

Pas gati 8 vjetësh duke drejtuar e dhënë mësim në këto shkolla që cituam, në tetor të vitit 1940 vjen në Elbasan. E emërojnë mësues në shkollën “Muç Shqiptari” pastaj në shkollën “Zgjimi”, ose "Ali Agjahu” sot. Edhe pas çlirimit vazhdon punën si mësues në Elbasan, pastaj e dërgojnë inspektor të arsimit në Gramsh. Pak rri aty dhe emërohet mësues në Karinë të Peqinit. Gjatë kësaj kohe të fotografuarit i ishte bërë nji pasion.

Bënte vetë foto, por porosiste edhe fotografë të tjerë të fiksonin evenimente të ndryshme. Siç ishte rasti i prishjes së ndërtesave në pjesë të ndryshme të qytetit. Ato foto i hapën “telashe” pas viteve’90, sepse qytetarë të ndryshëm vinin e ja kërkonin ato për privatizim. Nji pjesë të tyre i digjitalizoi dhe ADE. Ka mbajtur ditar të përditshëm, mjaft të imët.-

Këto i tregon djali i tij, prof. i fizikës, Albert Skuqi, sot në pension. Qamil Skuqi, është nji ndër pjesëmarrsit e Kongresit të Arsimit në Korçë më 25/27 nëntor 1944. Në vitin 1953 në Tiranë kryen nji kurs për mësues mat-fizikë për shk.7-vjeçare. Për arsye ekonomike, sepse ishim 5 fëmijë, punonte edhe pasditeve si mësues në fillore ose në shkollë të mbrëmjes, për mungesë mësuesish — tregon Berti. Nga viti 1949 deri në vitin 1965 punoi si mësues në disa shkolla 7- vjeçare të Elbasanit, ku jepte lëndën e fizikës. Viti 1965 do të jetë viti që doli në pension. U nda nga jeta në vitin 1994.

Dy nga fëmijët e ndoqën profesionin e mësuesisë dhe të jepnin lëndën e fizikës. Mësues të tillë personifikojnë një intelektual i cili deri në fund të jetës së tij punoi dhe ja kushtoi arsimit. Është njëri nga dhjetra mësues elbasanas që shërbeu jashtë kufijve, në trojet shqiptare.